Toen Sara na de geboorte van haar gehandicapte dochter weer ging werken, schakelde ze over op de overlevingsmodus. Na jaren besloot ze dat het anders moest.

Direct na haar zwangerschapsverlof pakte Sara haar baan weer op als activiteitenbegeleidster in een verpleeghuis voor mensen met dementie. Ondertussen liep de zorg thuis voor haar dochter ook volop door: er waren afspraken bij onder meer de kinder- en revalidatiearts, bij logopedie en fysiotherapie. ‘Ik was constant aan het zorgen. Ondertussen zat ik in een soort rouwproces, ik voelde mij vaak depressief maar dat had op mijn werk niemand in de gaten. En zelf realiseerde ik me eigenlijk ook niet dat ík te maken had met levend verlies en dat ik een werkende mantelzorger was geworden. Nu ik erop terugkijk, had ik op dat moment al een loopbaancoach moeten hebben. Iemand die samen met mij en mijn werkgever ging kijken hoe ik mijn werk op een voor mij prettige manier kon vormgeven. Ik had ruimte nodig, tijd, flexibiliteit en begrip en bewustwording maar dat kreeg ik niet.’

In het hier en nu

Via een baan in de thuiszorg kwam Sara midden in de coronatijd terecht in de gehandicaptenzorg. ‘In de coronaperiode realiseerde ik me twee dingen: ik wil niet wéér in de overlevingsmodus schieten zoals jaren terug en ik wil meer werkplezier. In zowel de thuiszorg als de gehandicaptenzorg zag ik hoge werkdruk en collega’s in een overlevingsmodus. Ik was bang dat ik gefrustreerd zou raken en in de ziektewet zou terechtkomen of een burn-out zou krijgen als ik zo zou doorwerken. Er zat maar één ding op: ontslag nemen.’

Je mag hulp vragen als je dat nodig hebt

Het opzeggen van haar baan zorgde tijdelijk voor rust en ruimte, maar was geen oplossing voor de lange termijn, wist Sara. En dus nam ze contact op met de VAKbeweging. ‘Een van de positieve dingen die de zorg van mijn dochter me heeft gebracht is dat je hulp mag vragen als je dat nodig hebt. Bij de VAKbeweging heb ik gevraagd naar de beste coach voor mijn situatie. Daarop werd ik gekoppeld aan Diana de Boer. Met haar besprak ik mijn dilemma: ik moest solliciteren, maar dat voelde niet helemaal goed. Het ‘moeten’ zat me in de weg. Diana maakte me duidelijk dat ik wat stappen had overgeslagen. We zijn eerst gaan kijken naar mijn competenties, naar wie ik ben en wat mijn wensen zijn. Dat leverde belangrijke inzichten op. Dat mijn gezin altijd op één staat, dat ik ruimte en vrijheid nodig heb in mijn werk en dat ik beperkt flexibel ben. Ook was ik op zoek naar wat meer lichtheid in mijn werk, in plezier en creativiteit. En ook werd mij duidelijk dat je vooral door netwerken meer kans hebt op een leuke nieuwe baan.’

Goed voelen

Om de juiste baan te vinden, is het afvinken van hokjes voor Sara niet genoeg. ‘Een baan moet goed voelen, op meerdere vlakken. Ik hou van samen koffie drinken, van ruimte om met elkaar in gesprek te kunnen, humor en van een informele sfeer. Diana stelde voor om bedrijven te benaderen die mij aantrokken en te vragen om een dag mee te lopen. Dat heb ik verschillende keren gedaan. Ik heb nu een baan als vaste invalkracht bij een kinderdagverblijf met meerdere locaties en verschillende groepen, van kinderopvang en peutergroepen tot BSO. Iedere maand geef ik door wanneer ik kan en wil werken en vervolgens word ik ingepland. Dat voelt goed voor mij.

Diana heeft ervoor gezorgd dat ik in mijn zoektocht naar een baan mijn wensen en grenzen niet uit het oog verloor, dat ik bij mijn gevoel bleef én ze gaf me het zetje om bedrijven te bellen en te vragen om mee te draaien. Zij zag al snel dat een baan in de kinderopvang mij lag en stimuleerde me om dat doel voor ogen te houden en daar de focus op te leggen. Heel lang voelde ik werkdruk en stress in mijn werk, nu voel ik plezier en dankbaarheid.’